Watson, John Locke’un “Tabularasa (insan zihni boş bir levha gibidir.” anlayışı ve Pavlov’un koşullu refleksle ilgili düşüncelerini temel alarak davranışçılığı sistematik bir biçimde formüle etmiştir. Watson, Pavlov’un öğrenmede tekrar ilkesini aynen benimsemiş, pekiştirme ve ödüllendirmeye ilişkin görüşlerini ise benimsememiştir. Watson’a göre, psikologlar, insanın ölçülebilir ve gözlenebilir davranışları ile yaşantılar yoluyla davranışlarının nasıl değiştirilebileceği konusuyla ilgilenmelidir. Watson’ın öğrenmenin gerçekleştirilebilmesi için öne sürdüğü en önemli ilke en son ve en sık ilkesi’dir. Ona göre, öğrenmede en önemli şey uyarıcı ⇔ tepki ikileminin tekrarlanma sıklığıdır. Bu anlamda, herhangi bir uyarıcıya verilecek tepki, o uyarıcıya karşı en son yapılmış ve en son tekrarlanmış tepkidir.